کد مطلب:50430 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:272
«ادعا نمی كنم كه من به همه ی جوانب سخنان امام (ع) احاطه پیدا كرده، به طوری كه هیچ یك از سخنان آن حضرت را از دست نداده باشم، بلكه بعید نمی دانم كه آنچه نیافته ام بیش از آن باشد كه یافته ام و آنچه در اختیارم قرار گرفته است كمتر از آن چیزی باشد كه به دستم آمده است.»[2] . یعقوبی، مورخ برجسته، در گذشته به سال 284 هجری، اظهار كرده كه مردم چهارصد خطبه از خطبه های آن حضرت را به خاطر سپرده اند و این خطبه ها در میان مردمان متداول [صفحه 20] است و از آنها در خطبه های خویش بهره می گیرند.[3] . همچنین مسعودی، مورخ نامدار، در گذشته به سال 346 هجری، نوشته است كه آنچه مردمان از خطبه های آن حضرت به خاطر سپرده اند چهارصد و هشتاد و چند خطبه است كه بالبدیهه ایراد می كرد و مردم آن را حفظ می كردند و می نوشتند و از هم می گرفتند.[4] . این تعداد خطبه ها كه خطبه های مشهور و متداول بوده است، تقریبا دو برابر آن چیزی است كه شریف رضی گزینش كرده است و البته بی گمان خطبه ها و سخنان و نوشته ها و حكمتها و موعظه های امام (ع) بسیار بیش از اینها بوده است و با توجه به كتابهای مستدركی كه بعدها بویژه در حال حاضر تالیف شده و آنچه شریف رضی گرد آورده و آنچه را گرد نیاورده است در آن مجموعه ها جمع كرده اند،[5] می توان حدس زد كه شریف رضی تقریبا یك دوازدهم از مجموعه سخنان و نوشته ها و كلمات قصار امام (ع) را گرد آورده و در تالیف بی نظیر خود ارائه كرده است.
شریف رضی در این گزینش شگفت از كلام امیر بیان علی (ع)، تعداد 241 خطبه و كلام، 79 نامه و مكتوب و 489 حكمت و موعظه را برگزیده است،[1] و چنانكه خود اشاره كرده، آنچه در این مجموعه گرد آورده است، منتخب و گزیده ای از سخنان و مكتوبات امیرمومنان (ع) است، نه همه ی آنچه از آن حضرت در كتابها موجود بوده است. وی در مقدمه نهج البلاغه چنین توضیح داده است:
صفحه 20.